Σχολική Φοβία

Πρόκειται για μία αγχώδη διαταραχή κι όχι το σύνηθες –και φυσιολογικό- άγχος που νιώθει κάθε παιδί όταν ξεκινάει η σχολική χρονιά. Το σχολειοφοβικό παιδί βασανίζεται από την έγνοια ότι πρέπει να εγκαταλείψει το σπιτικό περιβάλλον και όχι τόσο από ένα συγκεκριμένο φόβο στο σχολείο.

Έτσι επικαλείται διάφορους λόγους για να παραμείνει στο σπίτι, λογικοφανείς δικαιολογίες που συνήθως δεν πείθουν τους οικείους του, μπορεί να παραπονεθεί για τον αυστηρό δάσκαλο, κάποιο συμμαθητή του, επικείμενο διαγώνισμα, δυσκολία να καταλάβει κάποιο μάθημα κλπ.
Επίσης, το παιδί μπορεί να εκφράσει το φόβο ότι κάτι κακό θα συμβεί στη μητέρα όσο αυτό λείπει από το σπίτι. Τα μικρότερα παιδιά συνήθως δε δίνουν εξηγήσεις για την άρνησή τους να πάνε στο σχολείο και απλώς εκδηλώνουν τα συμπτώματα που ακολουθούν, για τα οποία δε μπορεί να δοθεί ιατρική εξήγηση.

Σχολική Φοβία & συμπώματα

• Αόριστα σωματικά συμπτώματα, όπως ζάλη, νυχτερινοί εφιάλτες ή ενούρηση, ναυτία κτλ
• Το παιδί έχει απουσιάσει από το σχολείο πέντε ή περισσότερες μέρες λόγω των συμπτωμάτων αυτών
• Τα συμπτώματα επιδεινώνονται κατά την αναχώρηση του παιδιού για το σχολείο ή κατά την άφιξή του στο σχολείο
• Εμφανίζονται ελάχιστα συμπτώματα τα Σαββατοκύριακα ή τις αργίες, και επανεμφανίζονται τις Κυριακές ή τη Δευτέρα το πρωί
• Πρωτοεμφανίζονται στο νηπιαγωγείο ή στην Α δημοτικού και κορυφώνονται συνήθως στη Β δημοτικού.

Η εμφάνιση αυτού του άγχους στα παιδία μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους: σε μία υπερπροστατευτική μητέρα ή μια ιδιαίτερα αγχώδη μητέρα που βιώνει πανικό στην ιδέα του αποχωρισμού από το παιδί της. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι πολλές μητέρες δεν αντυιλαμβάνονται ότι περνούν τέτοια μηνύματα στα παιδιά τους. Σε κάποιο τραυματικό ή στρεσσογόνο περιστατικό που έχει συμβεί στο οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού: κάποιο θάνατο για παράδειγμα. Ή σε ερεθίσματα που οφείλονται στο ίδιο το σχολικό περιβάλλον: κάποιος ιδιαίτερα αυστηρός δάσκαλος ή κάποιος συμμαθητής που «τρομοκρατεί» το παιδί.

Σχολική Φοβία & αντιμετώπιση

Οι γονείς πρέπει αρχικά να συζητήσουν με το παιδί τους σχετικά με τις ανησυχίες του. Να το ρωτήσουν για παράδειγμα ποιο είναι το πιο τρομερό πράγμα που μπορεί να του συμβεί στο σχολείο.

Η στάση τους απέναντι στο σχολείο πρέπει να διέπεται από συνέπεια και σταθερότητα. Να μην είναι για παράδειγμα ο ένας γονιός πιο υποχωρητικός από τον άλλον, μπροστά στην αγωνία του παιδιού του. Εννοείται ότι πρέπει να υπάρξει και συνεργασία με το δάσκαλο του παιδιού και αν χρειαστεί και με το διευθυντή του σχολείου.

Είναι βοηθητικό ο γονιός να εδραιώσει μία σχέση συνεχούς συνεργασίας, ώστε να παίρνει ανατροφοδότηση σχετικά με τη συμπεριφορά του παιδιού του στο σχολείο. Δεν πρέπει να παραγνωρίσουν βέβαια και το άγχος που μπορεί οι ίδιοι να νιώθουν για το σχολείο και τις επιδόσεις του παιδιού τους. Αν δεν αναγνωρίσουν τα δικά τους συναισθήματα, τότε πολλές φορές «μπερδεύουν» το παιδί, που ενδεχομένως να συναισθάνεται τη δική τους αγωνία. Και δεν πρέπει βέβαια να διστάζουν να ζητούν τη συνδρομή κάποιου ειδικού, ώστε να τους κατευθύνει περισσότερο ουσιαστικά και εξατομικευμένα.