Καραντίνα

Από την αρχή όλης αυτής της κατάστασης, της δυστοπικής πραγματικότητας της καραντίνας, σκεφτόμουν με ποιο θέμα να καταπιαστώ. Το νέο που μπορεί να παραχθεί; Το πένθος για το σενάριο ζωής που είχαμε και αν μη τι άλλο αναστέλλεται ή αναβάλλεται; Τον αναστοχασμό της ζωής και των επιλογών μας; Το απρόβλεπτο και ανεξέλεγκτο της ζωής; Πολλές σκέψεις και προβληματισμοί αναδύονται από αυτή τη νέα πραγματικότητα και είναι δύσκολο να οργανώσει κάποιος με τι απ’ όλα θέλει να ασχοληθεί πρώτα. Από τις πρώτες κιόλας μέρες όμως, η ανάγκη μου ήταν να ακούσω πριν να πω. Να ακούσω τους θεραπευόμενους και τις σκέψεις τους. Τις αγωνίες και τις ανασφάλειές του. Με μία περιέργεια που θύμιζε τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου πορείας. Ζήτησα λοιπόν από φίλους και συνοδοιπόρους να μου πουν τις σκέψεις τους και διάλεξα κάποια αποσπάσματα από τα οποία δεν άλλαξα το παραμικρό. Ιδού!

“Ο εγκλεισμός και ειδικά εκείνος που επιβάλλεται, προσωπικά με βρίσκει σε μια λιγάκι περισσότερο απογοητευτική κατάσταση από την  οποία βρισκόμουν μιας κι είχα πάρει απόφαση να ξεκινήσω κάτι! Για μένα οι βόλτες και οι περίπατοι καθώς και η καθημερινή άσκηση ή μια βόλτα στο κέντρο και τα μαγαζιά είναι σημαντικά στη φάση την οποία βρίσκομαι. Ερχόμενη από μια διαφορετική ρουτίνα του τελευταίου χρόνου και μια άλλη χώρα καλούμαι να αντιμετωπίσω την κατάσταση και τον εγκλεισμό βάση νόμου. Μέσα στο παιδικό μου δωμάτιο, που ευτυχώς ανακαίνισα πρόσφατα, έρχονται και οι αναμνήσεις ενός παρελθόντος που μόνο παρελθόν δεν είναι αφού διαπιστώνω πως η οικογένεια μου δεν θα αλλάξει ποτέ! Ειδικά τώρα στην καραντίνα οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες . Ζω με την τετραμελή οικογένεια μου και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από την παιδική- εφηβική ηλικία! Παρόλο που έχω ενηλικιωθεί , κατάφερα να ορθοποδήσω σε πολύ αντίξοες συνθήκες κι ανέλαβα υποχρεώσεις , συν 2 χρόνια ψυχοθεραπείας , η μάχη που νομίζω δεν θα κερδίσω ποτέ είναι αυτή των οικογενειακών συγκρούσεων!

..

Προσωπικά , είναι μια όμορφη δοκιμασία ,όσο και δύσκολη. Μου δίνει μια μοναδική ευκαιρία  να αναλύσω τις προσωπικότητες της οικογένειας μου , να τις καταλάβω όσο το δυνατόν γίνεται αλλά και να με καταλάβουν κι αυτές. Σκέφτομαι τον τελευταίο χρόνο που βρισκόμουν μακριά τους , σε μια ξένη χώρα τελείως μόνη , πόσο μου έλειπαν . Και τώρα τι μοναδική ευκαιρία να είμαστε όλοι μαζί μέσα στο σπίτι που μεγάλωσα! Με τις συγκρούσεις , τις αναμετρήσεις , τα ξεσπάσματα αγάπης το χιούμορ του αδελφού μου  , τις συζητήσεις , όλα αυτά που λίγο πολύ υπάρχουν σε μια οικογένεια. Ας αφήσουμε λίγο παράμερα όλα εκείνα που μας χωρίζουν κι ας βρούμε αυτά που μας ενώνουν , άλλωστε οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά κι έχουν τις ίδιες ανάγκες, κάπου να ακουμπήσουν , λίγη χαρά κι αισιοδοξία . Και με το καλό όταν τελειώσουν όλα αυτά περισσότερα ταξίδια! Ελπίζω μέσα από αυτή τη κρίση να βγούμε περισσότερο ενωμένοι με μία καινούρια, αναθεωρημένη άποψη για τη ζωή . Έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε δημιουργικοί κι να ασχοληθούμε με κάτι που ίσως δεν είχαμε τον χρόνο πριν. Στέλνω τους χαιρετισμούς μου σε όλους , δεν είμαστε μόνοι , κι σε σένα που με βοήθησες να βλέπω λίγο πιο «καθαρά» .”

 “Απόγνωση για το πόσα, πραγματικά είναι τα κρούσματα, γιατί στην τηλεόραση αναφέρουν μόνο τα επιβεβαιωμενα… Το δέος που συνδέεται με το αίσθημα δικαιοσύνης που ανέφερα, το άφησα για το τέλος. Αισθάνομαι δέος μπροστά σε κάτι τόσο μεγάλο, μπροστά σε κάτι που δεν το βλέπω αλλά ξέρω ότι υπάρχει γύρω μου, μπροστά σε κάτι που με επηρεάζει, μπροστά σε κάτι που μου έχει απαγορεύσει να βγαίνω ελεύθερα για τις καθημερινές μου δουλειές… Καλά, για διασκέδαση, ούτε λόγος… Δέος, μπροστά σε μια παγκόσμια αόρατη απειλή, που ήρθε και πάτησε το “pause” στις ζωές των ανθρώπων! Είναι σαν θεία δίκη και εδώ έρχεται το αίσθημα της δικαιοσύνης… Πώς είναι όταν βρισκόμαστε σε μια πολύ πειστική συνθήκη η οποία έχει καταντήσει καταστροφική για εμάς και ξαφνικά λέμε “Ως εδώ!”. Αυτό πιστεύω πως είπε και ο πλανήτης! Τον κακοποιουμε χρόνια τώρα, μας δείχνει σημάδια κούρασης και εμείς τον αγνοούμε και αποφάσισε να μας δείξει το μέγεθος και την δύναμη του. Γιατί αν κάνουμε στην άκρη τον εγωισμό και την μεγαλομανία που έχουμε ως άνθρωποι, τι είμαστε για τον πλανήτη; ένα κύτταρο του είμαστε! Ο κάθε ένας από εμάς είναι, μόνο, ένα κύτταρο του πλανήτη, όπως και η κάθε γάτα και ο κάθε σκύλος και το κάθε λουλουδάκι και η κάθε σταγόνα νερού στους ωκεανούς και στα ποτάμια. Καταστρεφουμε και μολύνουμε, χρόνια τώρα, άπειρα γειτονικά κύτταρα του οργανισμού στον οποίο ανήκουμε, λογικό δεν είναι να μολυνθουμε και να νοσησουμε κ εμείς όπως νοσεί εξαιτίας μας ολόκληρο το οικοσύστημα;; Ελπίζω, αυτές οι μέρες του αναγκαστικου εγκλεισμού να μας φέρουν σε επαφή με τον εαυτό μας και να μπορέσουμε να ακούσουμε, αυτή την φορά, τι έχει να μας πει ο πλανήτης και να μην τις καταναλώνουμε μόνο βλέποντας Netflix και τρώγοντας!”

“Στα θετικά αυτής της κατάστασης, γιατί πάντα υπάρχουν θετικά σε μια κατάσταση, για μένα προσωπικά είναι ότι πράγματα που μέχρι πριν μου φαινόντουσαν ακατόρθωτα  ,που πίστευα ότι δεν έχω επιλογές , που μέχρι τώρα ήταν αδιέξοδο είδα  ότι μπορώ να τα καταφέρω ότι μπορώ σταθώ στα πόδια μου μόνη μου  και ότι οι αντοχές μου είναι πολύ περισσότερες από ότι είχα ποτέ φανταστεί .  Δεν  ξέρω αν αυτό σχετίζεται και με τη μητρότητα και την ανάγκη που έχει ο γονιός να προστατεύσει τα παιδιά του αλλά πιστεύω γενικά πως τελικά όλοι άνθρωποι προσαρμοζόμαστε στις νεες συνθήκες ή τέλος πάντων σχεδόν όλοι.

Ένιωσα ευγνωμοσύνη, κάτι που έως τώρα δυσκολευόμουν να νιώσω ,ευγνωμοσύνη  που σε μια τέτοια κατάσταση έχουμε ένα σπίτι να μείνουμε, έχουμε την οικονομική κατάσταση να ανταπεξέλθουμε σε όλο αυτό, έχουμε την υγεία μας, έχουμε ο ένας τον άλλον…

Νομίζω ότι αυτό που με φοβίζει περισσότερο απ’ όλα ,αυτό που με έχει ενοχλήσει περισσότερο απ’ όλα δεν είναι ο εγκλεισμός ,δεν είναι το τώρα, δεν είναι ότι δεν έχω την ελευθερία να βγω, ίσως γιατί και τον τελευταίο καιρό ούτως ή άλλως ήμουν , πάνω -κάτω ,έτσι … αυτό που με φοβίζει είναι το μέλλον, είναι το αν τα πράγματα θα γίνουν όπως ήτανε, αν θα μπορώ να αγκαλιάζω, να πιάνω το χέρι του άλλου, να αγκαλιάζω τους γονείς μου χωρίς να σκέφτομαι ότι μπορεί να τους κολλήσω κάτι, αν θα μπορούνε να παίζουνε με τα παιδιά μου, αν θα μπορώ να αγκαλιάσω τη φίλη που έχω πολύ καιρό να την δω, αν θα μπορούμε να μαζευτούμε 15 άτομα στην ταράτσα και να φάμε και να πιούμε όλοι μαζί …και τόσα άλλα πράγματα.

Προφανώς αυτή η κατάσταση θα έχει μεγάλο αντίκτυπο στις ζωές μας οικονομικά και κοινωνικά. Οι άνθρωποι θα φτάσουν  στα όρια τους …σκέφτομαι καμιά φορά πως θα ήτανε αν αυτή καραντίνα ήτανε 25 χρόνια πίσω όντας έφηβη να ζω στο ίδιο σπίτι με τους  γονείς μου όπου το πιο σύνηθες ήτανε να τσακώνονται και να φωνάζουν… δεν θέλω να σκέφτομαι τι μπορεί να περνάνε κάποιοι άνθρωποι αυτες τις μερες …κάποιες γυναίκες κάποια παιδιά, και κάποιοι άντρες που είχαν μάθει να είναι εκτός σπιτιού και που η υπόλοιπη οικογένεια τους είχε συνηθίσει  για πολύ λίγες ώρες στην καθημερινότητα τους.

Τα συναισθήματα και οι σκέψεις είναι πολλές αλλά αυτές είναι οι πρώτες, οι βασικές,  αυτές που έρχονται και ξανά έρχονται  στο μυαλό μου αυτό το διάστημα …”

Να ευχαριστήσω λοιπόν τις τρεις συνοδοιπόρους που μοιράστηκαν τις σκέψεις τους μαζί μου και μου επέτρεψαν να τις δημοσιεύσω. Αυτήν την περίοδο το μαζί είναι ίσως πολυτιμότερο από ποτέ. Και σίγουρα μπορούμε να “συναντιόμαστε” χωρίς να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο. 😉

Εις το επανιδείν!