Τσάντα σύµφωνα µε τη µόδα της εποχής, τετράδια κολλαριστά, µολύβια ξυσµένα στην εντέλεια, αλλά και χτυποκάρδια στα θρανία για τα πρωτάκια της νέας σχολικής χρονιάς.
Μικροί µαθητές αντιµέτωποι µε τον άγνωστο, καινούριο κόσµο του δηµοτικού και γονείς σε συναγερµό, όλο προσδοκίες για το µαθητούδι τους. Διαβάστε πώς θα στηρίξετε τα παιδιά στο νέο ξεκίνηµα και πώς θα τα βάλετε ευχάριστα σε πρόγραµµαµελέτης, αφήνοντας χρόνο για παιχνίδι.
Η µετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δηµοτικό, πολύ σηµαντική στη ζωή του παιδιού, δηµιουργεί ανάµεικτα συναισθήµατα. Φόβο και ανησυχία για το σχολείο, για έναν άλλο κόσµο όπου τα πράγµατα είναι µεγάλα, µακρινά και καινούρια, αλλά και ικανοποίηση που πια …µεγάλωσε και θα µάθει ένα σωρό πράγµατα.
Σε µεγάλο βαθµό περνάει από τα χέρια των γονιών να ενθαρρύνετε τα θετικά συναισθήµατα. «Συζητήστε µε το παιδί και ακούστε τις αγωνίες του, δηµιουργήστε θετικές προσδοκίες για το δηµοτικό και µην του µεταδίδετε τυχόν δικά σας άγχη», παροτρύνει τους γονείς η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, κ. Εύη Μεσσαριτάκη.
Φανταστείτε µια µητέρα, η οποία, όλο αγωνία, µιλάει µε τις φίλες της συνεχώς για τις µελλοντικές επιδόσεις του παιδιού της ή µια µητέρα που µε χαρά ψωνίζει σχολικά είδη µε το παιδάκι της. «Στη δεύτερη περίπτωση είναι πιθανότερο το παιδί να αποκτήσει θετικότερη στάση ως προς το σχολείο», τονίζει η ψυχολόγος.
Από µικροί στα βάσανα
Ο Δηµητράκης, µαθητής της πρώτης τάξης στο δηµοτικό, θα γυρίσει το µεσηµέρι από το ολοήµερο και µετά τον περιµένει: Τρίτη-Πέµπτη κολυµβητήριο, Τετάρτη-Παρασκευή ποδόσφαιρο, Δευτέρα pre junior αγγλικά και το Σάββατο ζωγραφική.
«Θέλουµε να γεµίζουµε τα απογεύµατα δηµιουργικά, να µην χαζεύει από δω κι από εκεί ή στην τηλεόραση. Να του δώσουµε όλα τα εφόδια, τώρα που είναι µικρός και δεν έχει ακόµη πολλά διαβάσµατα», λέει η µαµά του, Ελένη.
«Είναι συχνό φαινόµενο, γονείς που δεν παίρνουν πολλή ικανοποίηση από άλλες πλευρές της ζωής τους να αφιερώνονται στην πρόοδο και διάκριση του παιδιού τους στον ακαδηµαϊκό τοµέα», εξηγεί η κ. Μεσσαριτάκη: « Ή γονείς που νιώθουν ότι στερήθηκαν ευκαιρίες στη ζωή για να πραγµατώσουν αυτό που επιθυµούσαν, νιώθουν υπερβάλλουσα αγωνία, ώστε να έχει το παιδί τους πρόσβαση σε πολλές δραστηριότητες (“δεν θέλω το παιδί µου να τραβήξει αυτά που πέρασα εγώ”). Υπάρχει και η περίπτωση των κοινωνικά πετυχηµένων γονιών, που νιώθουν ότι το παιδί πρέπει να εκπληρώσει συγκεκριµένα στάνταρ (“το δικό µου παιδί δεν µπορεί να γίνει κάτι λιγότερο από επιστήµονας”, µπορεί να ισχυρίζεται ένας πετυχηµένος δικηγόρος). O γενικός κανόνας, ότι πρέπει να αφουγκραζόµαστε το παιδί και να ανταποκρινόµαστε στις ανάγκες του, συχνά ξεχνιέται».
