Η ψυχοθεραπεία μέσα απ’ τα μάτια μιας θεραπευόμενης
Είχα ακούσει να λένε πως αν αποφασίσεις να ζητήσεις βοήθεια για τα προβλήματά σου έχεις κάνει ήδη τη μισή διαδρομή. Οπότε κι εγώ, δικαιολογημένα παρασυρμένη από την άγνοιά μου, θεώρησα πως αφού έκλεισα το πρώτο μου ραντεβού είχα κάνει ήδη τη μισή διαδρομή. Δεν ήξερα όμως ότι αυτό που είχα στο μυαλό μου με αυτό που υπήρχε στην ψυχή μου δεν συμβάδιζαν ούτε κατά διάνοια.
Δύο ταυτόχρονα άσχημα γεγονότα, ένα σημαντικό θέμα υγείας και μια επαγγελματική αναποδιά, ήταν η αφορμή για να ζητήσω βοήθεια. Και φυσικά περίμενα ότι τα προβλήματά μου είναι τόσο προφανή που θα πάρω ένα χαρτί με οδηγίες, τις οποίες θα ακολουθήσω σωστά και θα λυθούν όλα.
Το χαρτί το πήρα, πήρα και στυλό. Και τώρα; Τώρα έπρεπε να δώσω μόνη μου τις οδηγίες στο μυαλό μου. Κι εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Γιατί όταν η μεγάλη ένταση της έναρξης καταλάγιασε, ήρθε η ώρα να σηκώσω μανίκια να δουλέψω.
Σκέψου πως σχεδιάζεις ένα ταξίδι. Έχεις στο μυαλό σου ένα προορισμό, όχι απαραίτητα δεσμευτικό, και στη διάθεσή σου όλα τα μεταφορικά μέσα. Όλα τα ταξίδια, τουλάχιστον για μένα, ξεκινάνε με χαρά και ανυπομονησία. Οπότε, στην αρχή με κέντριζε το άγνωστο. Μπήκα σε μια διαδικασία που δεν γνώριζα αλλά με γοήτευσε πολύ νωρίς. Έφευγα κάποιες φορές από τις συνεδρίες με το μυαλό μου να έχει κολλήσει σε μια φράση, σε μια ερώτηση που έπρεπε να καταλάβω γιατί με βασάνιζε τόσο. Να καταλάβω τι σήμαινε για μένα και να το δεχτώ. Να το δεχτώ και να το κάνω κάτι ώστε να πάω παρακάτω. Λες και ήταν ένα σπίτι γεμάτο δωμάτια κι έπρεπε να λύσεις γρίφους ώστε να πάρεις το κλειδί για το επόμενο.Και χωρίς να το καταλάβω το ταξίδι προχωρούσε. Εκεί που πήγαινα βαρκάδα ξαφνικά έπιανα λιμάνι κι έμπαινα σε αεροπλάνο για να πάω πιο γρήγορα; Πιο σίγουρα; Πιο ασφαλής; Και μετά το πήγαινα με τα πόδια. Ώστε να έχω και την δικαιολογία της κούρασης και να ξαποσταίνω εκεί που με βόλευε.
Δεν λέω ότι ήταν εύκολο. Κάθε άλλο. Όταν πρέπει να δεις με άλλο μάτι πράγματα που τα είχες βολέψει με ένα συγκεκριμένο τρόπο στα κουτάκια τους ώστε να χωράνε στη ζωή σου, η αντίδραση ήταν αναμενόμενη. Και η σύγκρουση αναπόφευκτη. Σύγκρουση με τον εαυτό σου, με τους γύρω σου.
Κι εκεί που είχα φτιάξει την διαδρομή, συνεχώς έκανα παράκαμψη και στάση. Είναι εντυπωσιακό το πόσα πράγματα υπάρχουν μέσα στην ψυχή σου και το μυαλό σου τα αγνοεί. Είναι εντυπωσιακό πόσες στάσεις μπορείς να κάνεις σε ένα τέτοιο ταξίδι και πάντα να μαθαίνεις κάτι καινούριο.
Κι έφτασε ένα σημείο του ταξιδιού που βρήκα και συνταξιδιώτες. Αυτοί ερχόντουσαν από πιο μακριά και με πήραν μαζί τους. Με καλοδέχτηκαν, με φρόντισαν, με άκουσαν. Κι η ανακούφιση ότι δεν ήμουν μόνη σε όλη αυτή την προσπάθεια ήταν νέο έναυσμα, νέο κίνητρο. Μέσα σε μια ομάδα μαθαίνεις να θέτεις σε πιο στέρεη βάση τα θέματά σου και να μην τα διογκώνεις στο μυαλό σου. Βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια άλλων και παύει η αυτοκριτική να είναι τόσο σκληρή. Ακούς μια ιδέα που δεν την είχες σκεφτεί, βρίσκεις κοινά σημεία με ανθρώπους που δεν ήξερες μέχρι χθες κι όλο αυτό , στα δικά μου μάτια, μόνο θετικό είναι.
Η δύναμη που έχεις να αλλάξεις τα πράγματα που σε ενοχλούν είναι μεγάλη, αρκεί να θέλεις να την αξιοποιήσεις. Ο μόνος που μπορεί να κάνει τις αλλαγές είσαι εσύ. Μπορεί να ακούγεται αγχωτικό αλλά είναι ταυτόχρονα απελευθερωτικό.
Λίγοι στίχοι, αλλά ισχυροί, συνοψίζουν για μένα όλη αυτή την διαδρομή
«Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σε έψαχνα παντού
Κι ενώ οι ενοχές κι οι αντοχές μου δίναν ραντεβού
Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φτηνά Κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά.
Συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού..»
Κ.Ζ.
